ΣΥΜΕΩΝ!!!

Σήμερα βρέθηκα με τον πολύ καλό μου φίλο, συνφοιτητή και πρώην συγκάτοικο, τον Σίμο, ο οποίος αυτόν τον καιρό είναι καταδικασμένος να 'υπηρετεί' την μαμά πατρίδα. Σκέτη πίκρα απ'ότι μου είπε, έχει πάεσι και σε έναν ζόρικο λόχο στην Καλαμάτα και τρώει χώσιμο! Σκέτο χάσιμο χρόνου δηλαδή, το μόνο που μου είπε ήτανε:'φίλε, κοίτα να αποφύγεις με κάθε τρόπο τον στρατό ξηράς' Αυτό βέβαια σκόπευα να το κάνω κι εγώ, αν θα πήγαινα κάπου δηλαδή θα προτιμούσα να ήτανε ναυτικό και μόνο αυτό. Το κακό ήτανε οτι βρεθήκαμε για πολύ λίγο καθ'ότι έπρεπε να φύγει πολύ σύντομα για να γυρίσει πίσω, οπότα το ότι είπαμε ήτανε σε πολύ βιαστικό κλίμα και επιγραμματικά. Ούτε για την Βαρκελώνη του είπα πολλά (έχω να τον δώ απο τότε που έφυγα) ούτε για την φρίκη που τρώει μου είπε πολλά, γενικά είπαμε σύντομα τα νέα μας, για την σχολή μας, τα σχέδιά μου (διότι τα δικά του μέσα στον στρατό είναι τα εξής φαντάζομαι:Να τελιώνω :Ρ) Πάντως πολύ χάρηκα που τον είδα μετά απο τόσο καιρό κι επιβεβαιώθηκε το οτι δεν έχει σημασία πόσο καιρό έχει να δείς κάποιον, αν είναι καλός φίλος, όλα παραμένουνε ίδια. Γελάσαμε, πειραχτήκαμε και ήτανε όμορφα. Κι αν υπήρχε κι άλλος χρόνος, θα πηγαίναμε και για καμμιά ρετσίνα ή τσιπουράκι φαντάζομαι. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά! Ελπίζω δηλαδή :Ρ