ΠΕΡΙ ΜΠΟΥΚΑΛΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΕΙΝΩΝ

Επειδή πολλά λέγονται τελευταία σχετικά με τους βανδαλισμούς στις πορείες, το κατά πόσο αυτές βοηθούνε ή όχι το φοιτητικό κίνημα αλλά κυρίως η επίρριψη ευθυνών στους φοιτητές για τα επεισόδια αυτά είπα να γράψω κάποια πράγματα σχετικά με αυτό. Τα πράγματα έχουν ως εξής: Αυτοί που πετάνε μπουκάλια αντιδρούν ενάντια σε ένα σύστημα, το οποίο, χωρίς αμφιβολία, είναι άδικο. Όσο λάθος κι αν είναι, ενδεχομένως, ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούνε, άλλο τόσο σωστοί είναι και οι λόγοι που αντιδρούν. Επίσης πολλά μπορούν να ειπωθούν και για το κατά πόσο το κάνουνε στις πλάτες του φοιτητικού, αλλά και κάθε άλλου είδους κινήματος (με την λέξη αυτή έχω πρόβλημα, σοβαρά μιλάω…). Το θέμα είναι ότι αυτοί, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, όσο το σύστημα είναι άδικο και είναι ανεξάρτητοι από οποιοδήποτε κίνημα που διεκδικεί τα δικαιώματά του. Από εκεί και πέρα οι φοιτητές έχουνε τις εξής επιλογές: Είτε να τους διώξουνε με βία από τις κινητοποιήσεις τους, είτε να τους ανεχτούνε.

Η δεύτερη περίπτωση είναι αυτό που γίνεται τώρα και δεν θα αναλύσω παραπάνω, διότι τα αποτελέσματα τα βλέπουμε ήδη.
Η πρώτη περίπτωση όμως, εμπεριέχει αρκετά προβλήματα. Κατ’αρχήν για να διωχθούν από τις πορείες, πρέπει να ασκηθεί βία εναντίων τους, διότι αν καταλαβαίνανε ότι ζημιώνουν το κίνημα, θα έφευγαν από μόνοι τους. Αυτό σημαίνει ότι οι φασαρίες τελικά δεν θα αποφευχθούν, επεισόδια θα γίνουν και πάλι, οι μπάτσοι θα βρούνε αφορμή για να ορμήξουν στην πορεία χτυπώντας και συλλαμβάνοντας κόσμο, και τα κανάλια θα δείχνουν πάλι τα δικά τους. Επίσης, όταν εμείς δεχόμαστε την καταστολή και την κατακρίνουμε, με ποιο δικαίωμα θα την ασκήσουμε σε άλλους, προκαταβολικά; Γιατί αν την ασκήσουμε αφού γίνει κάτι, δεν θα υπάρχει πια νόημα, αφού το κακό θα έχει γίνει ήδη. Δηλαδή να γίνουμε μπάτσοι στην θέση των μπάτσων; Υποτίθεται ότι ακριβώς αυτήν την πραγματικότητα θέλουμε να ανατρέψουμε. Τελικώς θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα, αφού φασαρίες θα έχουν γίνει, έτσι κι αλλιώς και τα ΜΜΕ κάθε άλλο παρά αντικειμενικά θα είναι και θα έχουμε την ευθύνη ότι ασκήσαμε καταστολή σε ανθρώπους που στο κάτω κάτω αντιδρούνε για τους ίδιους λόγους με εμάς, απλώς με λάθος, ίσως τρόπο. Κι εν πάση περιπτώσει, προσωπικά, αν είναι να δαρθώ μα κάποιους, προτιμώ να δαρθώ με τις δυνάμεις καταστολής για να σπάσω τι κόκκινες γραμμές που μου βάζουν και δεν μ’αφήνουν να διαμαρτυρηθώ και να διαδηλώσω, όπου θέλω, παρά με κάποιον που κατεβαίνει μαζί μου στην πορεία.

Επιπλέον, το να τους αντιμετωπίζουμε εμείς, είναι προβληματικό, διότι ουσιαστικά κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι αντιμετωπίζουμε προβλήματα για τα οποία δεν είμαστε εμείς υπαίτιοι. Η κοινωνία είναι άδικη, αυτή οδηγεί νέους σε τέτοιες αντιδράσεις, εμείς γιατί θα πρέπει να μπλεχτούμε σε αυτό το θέμα; Άσε που ήδη μπλεκόμαστε, ακριβώς αυτό προσπαθούμε να κάνουμε, να λύσουμε το πρόβλημα, κάνοντας την κοινωνία πιο δίκαιη, όσο μπορούμε εν πάση περιπτώσει.
Αν θέλουνε να εξαλειφθούνε τα προβλήματα τέτοιου είδους, να στρώσουν τον κώλο τους κάτω και να φτιάξουνε μια δίκαιη κοινωνία. Και θα ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα. Και χωρίς τέτοια προβλήματα. Όσο υπάρχει η αδικία, θα υπάρχουν κι αυτοί σαν φυσικό επακόλουθο. Το να αναλύουμε και κυρίως το να αποπροσανατολίζουμε την κουβέντα από το κυρίως θέμα, το οποίο στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η Παιδεία, είναι λάθος, διότι απλά είναι δύο διαφορετικά προβλήματα, τα οποία απλώς τυχαίνει να εμφανίζονται στον ίδιο χώρο και χρόνο, δηλαδή στις διαδηλώσεις.

Εκτός αυτού είναι κι ένα άλλο ζήτημα το ποιοι πετάνε τα μπουκάλια. Είναι οι ιδεολόγοι, απλοί χουλιγκάνοι και βεβαίως βεβαίως, οι αγαπητοί μας ασφαλίτες με τις κουκούλες, αλλιώς γνωστοί και σαν ζαρντινιέρες. Για τους δύο πρώτους μάλλον ισχύουν όσα γράφηκαν πιο πάνω, για τους δε τελευταίους, ε, τι να πούμε, το παρακράτος σε όλο του το μεγαλείο. Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι οι φοιτητές είμαστε σε ένα αδιέξοδο, καθώς από την μία ούτε να κινηθούμε εναντίων των «ταραξιών» πρέπει, αλλά ούτε και θα έχει νόημα στην τελική κατά την γνώμη μου κι από την άλλη η ύπαρξη αυτών δίνει πατήματα για λάσπη και αποπροσανατολισμό από τα ΜΜΕ. Και κατά την γνώμη μου, η μοναδική σοβαρή και ακέραιη λύση που μπορούμε να δώσουμε, είναι η αντιπληροφόρηση στον κόσμο. Να τους δώσουμε να δούνε την δική μας οπτική γωνία. Και μέσα στα πλαίσια της αντιπληροφόρησης, εντάσσεται και το παρόν κείμενο.