ΟΝΕΙΡΟ...

Προχθές έιδα ένα πολύ περίεργο όνειρο, ήμουνα λέει μπροστά σε έναν τοίχο ο οποίος υψωνότανε μπροστά μου και χώριζε την περιοχή στην οποία ήμουνα σε δύο κομμάτια. Αυτό στο οποίο ήμουνα ήτανε ηλιόλουστο και επίπεδο, με χορτάρι και ένα δροσερό αεράκι, το άλλο δεν το έβλεπα... Αλλά ήθελα να φύγω απο εκεί που ήμουνα. Γιατί είχα καταλάβει οτι όσο ωραίο κι αν ήτανε το κομμάτι μου, εκεί πέρα έμενα στάσιμος και απλώς σπαταλούσα τον χρόνο μου μη κάνοντας τίποτα. Κι αυτό με στεναχωρούσε βαθειά, με πλήγωνε. Και ήξερα οτι απο το άλλο μέρος του τοίχου, θα λυτρωνόμουνα απο αυτήν την όμορφη απραγία. Και προσπαθούσα απεγνωσμένα να σκαρφαλώσω στον τοίχο, που όμως δεν προσέφερε κανένα πιάσιμο, ή βοήθεια για να σκαρφαλώσεις πάνω του. Κι όσο και να προσπαθούσα, τόσο πιο ανύμπορος ένιωθα και τόσο πιο νευρικός γινόμουνα απο την συνειδητοποίηση αυτού του πράγματος. Στο τέλος έβαλα τα κλάματα στην βάση του τοίχου, απο την απογοήτευσή μου και την πίκρα μου που δεν θα μπορούσα να ζούσα την αληθινή ζωή. Το πρωί ξύπνησα με μια βαθιά μελαγχολία που ακόμα κρατάει μέσα μου... Περαστικά στο υποσυνείδητο...