Είναι ο τίτλος του 'άρθρου' που βρήκα σε αυτό το
site σχετικά με την βία στα γήπεδα αλλά και γενικότερα, το οποίο θα έλεγα οτι βρίσκεται κοντά στην πραγματικότητα, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Και ιδού το 'άρθρο':
Το τραγικό περιστατικό που συνέβη στην Αθήνα στις 29/3/07 και είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο ενός νεαρού ανθρώπου, μετά από εκτεταμένα επεισόδια ανάμεσα σε οπαδούς ομάδων, έδωσε την ευκαιρία στην αποχαυνωμένη και μονίμως κοιμώμενη ελληνική κοινή γνώμη να παρουσιάσει άλλο ένα ρεσιτάλ υποκρισίας. Προεξέχοντες για άλλη μία φορά οι γελοίοι έλληνες πολιτικοί και οι πασίγνωστοι για την εντιμότητά τους δημοσιογράφοι. «Που ήταν η αστυνομία;» αναρωτιότανε ο Κουϊκ, ο Πρετεντέρης, ο Παυλόπουλος, η Τρέμη, η Στάη, παρόλο που τα επεισόδια συνέβησαν 2 χιλιόμετρα μακριά από το γήπεδο. «Απαράδεκτα φαινόμενα» λέγανε οι πολιτικοί. «Που βρισκόμαστε» κραυγάζανε οι αυτόπτες μάρτυρες.
Μιλάμε για τα ίδια άτομα που δεν τους καίγεται καρφί για το γεγονός ότι βρίσκονται στη φυλακή άτομα για εξύβριση, απειλή και κατοχή κροτίδων. Μιλάμε για αυτούς που δεν τους νοιάζει πως θα εξέλθουν από τη φυλακή αυτά τα άτομα και με τι αισθήματα για την κοινωνία. Μιλάμε για τους πολιτικούς που ψηφίσανε το νόμο Ορφανού, για τους δημοσιογράφους που τον εκθειάσανε και για τους «αυτόπτες μάρτυρες» που τους επιδοκιμάσανε. Επιτέλους φιλήσυχε έλληνα πολίτη γίναμε Ευρώπη και στο θέμα της βίας στα γήπεδα. Αυτό δεν ήθελες; Δεν ήθελες κάμερες στα γήπεδα; Δεν ήθελες εξοντωτικές ποινές; Δεν ήθελες αστυνομία, και άλλη αστυνομία, πιο πολύ αστυνομία στα γήπεδα; Απλά ξεχάσανε να σου πούνε φιλήσυχε έλληνα πολίτη, ότι σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη, υπάρχει βία που σχετίζεται με τον αθλητισμό. Επίσης, ξεχάσανε να σου πούνε ότι όταν η βία μεταφέρεται εκτός γηπέδων είναι πολύ πιο άγρια και πάντα ανεξέλεγκτη. Μην ενοχλείσαι φιλήσυχε έλληνα πολίτη. Συνέχιζε να αδιαφορείς πλήρως για τα καθημερινά αίτια που παράγουν τη βία, συνέχιζε να απαιτείς περισσότερη αστυνομία, μέχρι να υπάρχει σε κάθε δρόμο, σε κάθε στενό, σε κάθε πάρκο, μία χακί διμοιρία. Συνέχισε να βλέπεις τον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας. Συνέχισε να κάνεις το καθήκον σου και να ψηφίζεις κάθε 4 χρόνια.
Μία μικρασιάτικη παροιμία λέει «Από του πεθαμένου το μάτι, μην περιμένεις δάκρυ». Τα δάκρια των εφημερίδων μετά το τραγικό περιστατικό είναι πέρα για πέρα ψεύτικα και κροκοδείλια. Οι αθλητικές εφημερίδες (με καθημερινά πρωτοσέλιδα γεμάτα σεξουαλικά υπονοούμενα) και οι αθλητικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που έχουν πλουτίσει, καλλιεργώντας και συντηρώντας το μίσος ανάμεσα στους οπαδούς, δεν έχουν δικαίωμα να παριστάνουν τις παρθένες. Η ελληνική κοινή γνώμη, όσο αδιαφορεί για τις τεράστιες κοινωνικές αντιθέσεις, όσο επικροτεί το πρότυπου του κονομημένου, όσο θεοποιεί το χρήμα, όσο ανέχεται τη φτώχεια, την ανεργία, τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα, την δημοσιογραφική αλητεία, τα οικονομικά σκάνδαλα και τους κουμπάρους, δεν δικαιούται να ζητά κάθαρση. Ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή πρέπει να είναι πάγιος και καθολικός. Σε αυτό δεν χωράνε διαπραγματεύσεις. Όταν όμως η ανθρώπινη ζωή διαπομπεύεται και ξεφτιλίζεται καθημερινά, όταν το κράτος ψεκάζει συχνά τους υπηκόους του με καρκινογόνα χημικά αέρια, όταν κάποιοι τρώνε με χρυσά κουτάλια και κάποιοι δεν έχουνε να φάνε, όταν νόμος είναι το δίκιο του ισχυρού, όταν οι πιο πετυχημένοι είναι αυτοί που έχουν τα λεφτά, άσχετα με το πώς τα απόκτησαν, τότε θα υπάρχει βία, θέλουμε-δεν θέλουμε. Βία που θα διοχετεύεται στον αθλητισμό, βία που θα διοχετεύεται στο δρόμο, στο στρατό, στο χώρο εργασίας, στο σπίτι.
Αλήθεια όμως, αντιμετωπίζεται σήμερα η ανθρώπινη ζωή με τον δέοντα σεβασμό; Μήπως εμείς ζούμε σε μια άλλη ιδανική κοινωνία, αγγελικά πλασμένη και δεν το πήραμε χαμπάρι; Στην κοινωνία που ζούμε εμείς, υπάρχει τουλάχιστον 1 θανατηφόρο εργατικό ατύχημα κάθε εβδομάδα. Δεκάδες συνάνθρωποί μας χάνουν τη ζωή τους για να περισσέψουν λίγα ευρώ σε μερικές τσέπες. Στην κοινωνία που ζούμε εμείς, είχαμε τους ανελέητους ψεκασμούς και ξυλοδαρμούς των φοιτητών, είχαμε το λιντσάρισμα του Κύπριου φοιτητή στην οδό Αγγελάκη, είχαμε τα όργανα του ελληνικού κράτους να βαράνε κεφάλια με τα γκλομπ ανάποδα (το ότι δεν θρηνήσαμε θύματα, σε μερικές από αυτές τις περιπτώσεις, είναι καθαρά θέμα τύχης). Στην κοινωνία που ζούμε εμείς, έχουμε δεκάδες θανάτους κάθε μήνα εξαιτίας ναρκωτικών. Στην κοινωνία που ζούμε εμείς, πολλές ψυχές σκοτώνονται σε δρόμους καρμανιόλες. Στην κοινωνία που ζούμε εμείς, είχαμε από την αρχή του 2007, 6 αυτοκτονίες στον ελληνικό στρατό. 6 νέοι άνθρωποι χάσανε τη ζωή τους, αλλά κανενός το αυτί δεν ίδρωσε, κανένα τηλεοπτικό «παράθυρο» δεν σχολίασε το γεγονός, τίποτα δεν άλλαξε. Ακόμα και μετά το θάνατο του νεαρού οπαδού, η ελληνική κοινωνία δεν δύναται να ψελλίσει τη λέξη πρόληψη. Επιμένει να θεοποιεί την καταστολή, γνωρίζοντας ότι η αύξησή της ποτέ δεν δίνει λύση. Η πρόληψη απαιτεί να χάσουν ένα μέρος από τα τεράστια κέρδη τους, όσοι αρμέγουν συστηματικά τον αθλητισμό. Παράγοντες, ΜΜΕ, Στοίχημα. Για αυτό λοιπόν ευχόμαστε ολόψυχα στην ελληνική κοινωνία καληνύχτα και καλό ξημέρωμα…
